مقدمه: با توجه به این که طرحواره درمانی می­تواند نقش مؤثری در بهبود علائم روان­شناختی داشته باشد؛ لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره­درمانی بر احساس ناکامی و شفقت به خود در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی انجام شد. روش کار: این مطالعه به روش نیمه­تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه با گروه کنترل بود. جامعه مورد نظر تمامی بیماران مبتلا به شخصیت مرزی مراجعه کننده به کلینیک تخصصی روان­شناختی شهر تهران در سال 1403 بود. حجم نمونه مورد بررسی با مراجعه به جدول Cohen سطح اطمینان 95 درصد، اندازه اثر 30/0 و توان آماری 83/0، برای هر گروه 12 نفر تعیین شد. اما از آن­جایی که احتمال ریزش برخی نمونه­ها وجود داشت و هم­چنین در جهت تعمیم پذیری بیشتر نتایج، حجم نمونه در هر گروه 15 نفر تعیین شد. ابزارهای تحقیق مقیاس خود شفقتی نف (SCS)و پرسشنامه احساس ناکامی گیلبرت و آلن بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها در این تحقیق از آنالیز واریانس دوطرفه با اندازه گیری های مکرر با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 25 انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد که میانگین نمره شفقت به خوددر گروه درمان نسبت به گروه کنترل به صورت معناداری افزایش و احساس ناکامی کاهش داشت (01/0>P). نتیجه گیری: می توان گفت که استفاده از طرحواره درمانی بر بیماران مبتلا به شخصیت مرزی مؤثر است. بر این اساس توصیه می­شود از درمان طرحواره درمانی بر بهبود در افراد مبتلا به شخصیت مرزی استفاده شود.

وندالیسم بیماری مدرن و نوظهوری است که تا نیم قرن اخیر به مثابه معضلی اجتماعی مطرح نبوده است. این پدیده به مفهوم داشتن نوعی روحیه بیمارگونه به کار رفته که مبین تمایل به تخریب آگاهانه، ارادی و خودخواسته اموال، تاسیسات و متعلقات عمومی است. در این مقاله، با ترکیبی از رویکردهای جامعه شناختی و با استفاده از روش پیمایشی به تحلیل مقایسه ای عوامل اجتماعی موثر بر بروز رفتارهای وندالیستی بین گروه های وندال و غیروندال در کلانشهر مشهد پرداخته شده است. جامعه آماری با استفاده از فهرستی از وندال ها که از سازمان های متولی (شهرداری مشهد، اتوبوسرانی) اخذ شده و با استفاده از تکنیک پرسشنامه مصاحبه ای برای حجم نمونه 100نفر با استفاده از نمونه گیری قضاوتی و هدفمند، با ضریب آلفای کرونباخ در حدود 74 درصد، به دست آمده است. به کارگیری آماره های توصیفی و آزمون مقایسه ای (T) بین گروه های مورد مطالعه نشان دهنده این است که بیشتر افراد وندال در مناطق پایین شهر زندگی می کنند. همچنین، نتایج حاکی از آن است که از نظر میزان، تعلق شهروندی، نابسامانی خانوادگی و رضایت از خدمات شهری در بین شهروندان وندال و غیروندال تفاوت معناداری وجود دارد. این تفاوت از نظر میزان رفتارهای وندالیستی در بعد گرایش به رفتار با اختلاف میانگین کمی است، ولی در بعد شدت رفتار اختلاف میانگین بالاست. بر اساس نتایج رگرسیون، مهم ترین عامل تاثیرگذار در بروز رفتارهای وندالیستی متغیر های مشارکت و تعلق شهروندی است که بیشترین میزان بتا (0.75) را داشته است و بعد از آن، نابسامانی خانوادگی (0.56) و خدمات شهری (0.55)، بیشترین تاثیر را بر روی متغیر وابسته رفتارهای وندالیستی داشته است.یافته های تحلیل مسیر، بیانگر این است که متغیر مشارکت و تعلق شهروندی، نابسامانی خانوادگی و خدمات شهری اثر مستقیم و متغیرهای ناکامی اجتماعی و نابرابری اقتصادی و اجتماعی اثر غیرمستقیم را بر رفتار وندالیستی در بین پاسخگویان جامعه مورد مطالعه داشته است. همچنین، نتایج نشان می دهد که معادله پیش بینی شدت گرایش به رفتارهای وندالیستی می تواند 71.6 درصد از واریانس متغیر وابسته رفتار وندالیستی را تبیین کند. در نهایت، پیشنهادهایی برای این تاثیرگذاری مطرح می شود.

مقدمه احساس شکست و ناکامی از عوامل خطرساز مشکلات روان شناختی است. هدف از پژوهش حاضر تبیین احساس شکست و ناکامی بر اساس انعطاف پذیری شناختی دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار بود. روش کار نمونه پژوهش، 100 نفر دانشجویان مرد ورزشکار (50) و غیر ورزشکار (50) دانشگاه علوم پزشکی ایران بود که پرسش نامه انعطاف پذیری شناختی، احساس شکست، و ناکامی را پر کردند. یافته ها نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد خرده مقیاس های ادراک کنترل پذیری و ادراک توجیه رفتار توانستند نمره کل احساس شکست را به طور منفی پیش بینی کنند. همچنین ادراک کنترل، ادراک گزینه های مختلف، و ادراک توجیه رفتار، نیز توانستند به طور منفی احساس ناکامی را پیش بینی کنند. نتایج تحلیل واریانس چند متغیره نیز نشان داد که بین دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار از لحاظ انعطاف پذیری شناختی، احساس شکست و ناکامی تفاوت معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری افزایش انعطاف پذیری شناختی و انجام برنامه های ورزشی می تواند باعث کاهش احساس شکست و ناکامی دانشجویان گردد. این پژوهش نشان می دهد که احساس شکست و ناکامی در تشخیص فرایندهای روانشناختی اهمیت زیادی دارد که نیاز به توجه پژوهشی و بالینی بیشتری دارد.

زمینه و هدف: رفتارهای پرخطر به رفتارهایی اطلاق می شود که احتمال نتایج مخرب جسمی، روان شناختی و اجتماعی را برای فرد افزایش می دهد. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد، بر کیفیت روابط خانوادگی و احساس ناکامی نوجوانان دختر دارای رفتارهای پرخطر بود. روش بررسی: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی بود که به صورت طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه اجرا شد. جامعهٔ,آماری پژوهش حاضر، شامل تمامی نوجوانان دختر متوسطهٔ,دوم شهرستان بابلسر، در سال تحصیلی 97-1396 بود. نمونهٔ,پژوهش شامل 36 نوجوان دختر (18 نفر گروه آزمایش و 18 نفر گروه گواه) بودند که به صورت نمونه گیری هدفمند از میان کسانی انتخاب شدند که واجد شرایط بوده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی (18نفر) و گواه (18نفر) تخصیص یافتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامهٔ,رفتارهای پرخطر نوجوانان ایرانی زاده محمدی و احمدآبادی (1387)، پرسشنامهٔ,کیفیت روابط خانوادگی (ناتان بی اپشتاین و همکاران، 1983) و پرسشنامهٔ,احساس ناکامی (گیلبرت و آلن، 1998) استفاده شد. گروه آزمایش، طی هشت جلسه (هفته ای دوجلسه 45 دقیقه ای)، به صورت گروهی تحت آموزش پذیرش و تعهد قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده، با استفاده از نرم افزار SPSS نسخهٔ,25 و روش تحلیل کوواریانس تحلیل شدند و سطح معناداری، 0٫, 05 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که اثربخشی آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد با کاهش احساس ناکامی (0٫, 001>p) و افزایش کیفیت روابط خانوادگی نوجوانان دختر دارای رفتارهای پرخطر(0٫, 001>p) همراه بود. نتیجه گیری: براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت، آموزش پذیرش و تعهد اثربخشی بوده و سبب افزایش کیفیت روابط خانوادگی و کاهش احساس ناکامی نوجوانان دارای رفتارهای پرخطر شده است.

زمینه و هدف: دانشجویان به دلیل احساس تنهایی و ضعف تحمل ناکامی و مهارت های فراشناختی درمعرض انواع آسیب های روانی قرار دارند. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان وجودی بر مهارت های فراشناختی و احساس تنهایی و تحمل ناکامی دانشجویان روان شناسی دوره کارشناسی انجام شد. روش بررسی: روش پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری را تمامی دانشجویان شهرستانی در رشته روان شناسی در مقطع کارشناسی دانشگاه آزاد اسلامشهر در سال تحصیلی 98-1397 تشکیل دادند. نمونه پژوهش شامل سی نفر از دانشجویان پسر و دختر بود که به روش نمونه گیری دردسترس و داوطلبانه وارد مطالعه شدند. سپس به طور تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها در پیش آزمون و پس آزمون، پرسشنامه حالت فراشناختی (انیل و عابدی، 1996)، مقیاس احساس تنهایی (راسل، 1996) و مقیاس تحمل ناکامی (هرینگتون، 2005) بود. برای گروه آزمایش ده جلسه هفتگی به مدت نود دقیقه درمان وجودی براساس پروتکل درمانی پروچسکا و نورکراس (2010) اجرا شد؛ ولی گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره و آزمون خی دو در نرم افزار SPSS نسخه 24 تحلیل شدند. سطح معناداری آزمون ها 0٫, 05 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد، درمان وجودی موجب افزایش مهارت های فراشناختی (0٫, 032=p) و بهبود تحمل ناکامی (0٫, 001>p) و کاهش احساس تنهایی (0٫, 001=p) در دانشجویان گروه آزمایش شد. براساس نتایج اندازه اثر، درمان وجودی اثربخشی زیادی بر هر سه متغیر احساس تنهایی (0٫, 348=η, 2p)، تحمل ناکامی (0٫, 853=η, 2p) و مهارت های فراشناختی (0٫, 158=η, 2p) داشت؛ اما اثربخشی بیشتر درمان وجودی، بر تحمل ناکامی بود. نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش نتیجه گرفته می شود که درمان وجودی، روش درمانی موثری برای افزایش مهارت های شناختی، بهبود تحمل ناکامی و کاهش احساس تنهایی در دانشجویان است.

مقدمه: یکی از موارد جدی تهدید کننده سلامت، که در سال های اخیر با توجه به تغییرات سریع اجتماعی، از سوی سازمان های بهداشتی، مجریان قانون و سیاست گذاران اجتماعی به عنوان یکی از مهمترین مشکلات موجود در جامعه مورد توجه قرار گرفته است، شیوع رفتارهای پرخطر در میان نوجوانان می باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت های حل مسیله شناختی-اجتماعی بر راهبردهای مقابله ای و احساس ناکامی نوجوانان دختر دارای رفتارهای پرخطر بود. روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه نوجوانان دختر مقطع متوسطه بابلسر در سال تحصیلی99-1398بودند. نمونه گیری این پژوهش در دو مرحله انجام گرفت. الف: در این مرحله400 دانش آموز به صورت تصادفی خوشه ای تک مرحله ای از میان کلیه دانش آموزان انتخاب شدند و پرسشنامه رفتارهای پرخطر نوجوانان ایرانی زاده محمد و احمدآبادی (1387) بر روی آنها اجرا گردید. ب: افرادی که بالاترین نمره را در پرسشنامه رفتارهای پرخطر نوجوانان ایرانی داشتند مشخص شدند که شامل85 نفر بودند و در ادامه پرسشنامه راهبردهای مقابله ای بلینگز و موس(1984) (شیوه پاسخ دهی پرسشنامه به این صورت است که پاسخگویان موافقت یا مخالفت را با این گویه ها در یک مقیاس 4 گزینه ای از هیچ وقت (=1) تا به همیشه (=4) بیان می کنند؛ حسینی قدم گاهی و همکاران اعتبار این پرسشنامه را به روش همسانی درونی از 41/0 تا 66/0 گزارش کرده اند) و پرسشنامه احساس ناکامی گیلبرت و آلن(1998) (پاسخگویان موافقت یا مخالفت را با این گویه ها در یک مقیاس 5 گزینه ای از کاملا موافق (=5) تا کاملا مخالف (=1) بیان می کنند؛ ترصفی، کلانترکوشه و لستر ضرایب آلفای کرونباخ پرسشنامه احساس ناکامی را برای گروه زنان 93/0 و برای مردان 93/0 و روایی همگرایی آنرا را با پرسشنامه افسردگی بک 71/0 گزارش کرده اند) بر روی آنها اجرا شد، از بین آنها 36 نفر به عنوان نمونه نهایی انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه شامل 18 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش در معرض آموزشی مهارت های حل مسیله شناختی-اجتماعی به مدت ده جلسه یک و نیم ساعته قرار گرفت و گروه گواه هیچ گونه درمانی دریافت نکرد. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش مهارت های حل مساله شناختی-اجتماعی سبب کاهش راهبردهای جسمانی کردن و متمرکز بر هیجان و افزایش راهبردهای شناختی، درک حمایت اجتماعی و حل مساله و سبب کاهش ناکامی درونی و بیرونی نوجوانان دختر دارای رفتارهای پرخطر شد (001/0>p). نتیجه گیری: آموزش مهارت حل مساله شناختی-اجتماعی استفاده از راهبردهای مقابله ای مثبت را افزایش و منفی را کاهش می دهد که این به نوبه خود می تواند در بلند مدت روابط با همسالان را اصلاح کند که نهایت احساس ناکامی آنان را کاهش دهد.

مقاله حاضر می کوشد با استعانت از مباحث نظری و اطلاعات تجربی به دست آمده از تحقیق وندالیسم در تهران به ادامة بحثی تحلیلی پیرامون ویژگیهای افراد وندال بپردازیم و مطابقت این ویژگیها را با ویژگیهای وندال های مطالعه شده در جوامع دیگر به منظور حصول به مشابهت در الگوهای رفتاری بزهکارانه دریابیم و با ارائه مدتی نظری، تمایل به رفتار وندالستیک را تحت تأثیر عواملی در نظر بگیریم. با کاربرد روش پیمایشی و با استفاده تکنیک پرسشنامه هدایت شده از 192 نفر وندال بین سنین 10 تا 25 سال که از بین 403 نوجوان و جوان نگهداری شده در دارالتادیب ها، مراکز بازپروری، کانونهای اصلاح و زندانهای شهر تهران و به طریق نمونه گیری طبقه ای با دقت احتمالی مطلوب (0.05=d) و ضریب اطمینان 95% (1.96=t) انتخاب شده بودند؛ اطلاعات مورد نیاز جمع آوری گردید. نتایج تحقیق حاکی از آن بود که وندال های تحت مطالعه از حیث پایگاه اجتماعی- اقتصادی والدین، گروه سنی، جنسیت، وضعیت مهاجرت، وضعیت آموزشی، مطلوبیت شرایط خانوادگی، تجارب نخستین دوران کودکی، نحوه جامعه پذیری و تربیت اجتماعی، نوع گروه های عضویتی، الگوی گذران اوقات فراغت، نحوه سرپرستی عاطفی، سیستم های پاداش و مجازات، خلق و خو، انتظارات، موضع گیریها، و رفتارها با نوجوان و جوانان غیر وندال متفاوت بوده اند. نتایج به دست آمده از کاربرد مدل تبینی و تحلیلی از طریق رگرسیون چند متغیره و تحلیل مسیر نیز نشان می دهد که میل به وندالیسم متأثر از عوامل متعددی است که در شبکه ای از روابط علّی با یکدیگر به سر می برند و کل تغییرات آن از مجموع متغیرهای علت حاصل می شود. در این مدل احساس بی هنجاری، احساس اجحاف، اختلال در روابط و شرایط خانوادگی و آموزشی، رضایت فرد از زندگی را متاثر و متقابلا احساس انتقامجویی و در نهایت گرایش به خشونت و وندالیسم را در فرد تقویت می کند.

زمینه و هدف شناسایی عوامل موثر بر متزلزل ساختن بنیان خانواده و بررسی راهکارهای پیشگیری و مرتفع ساختن آن ها اهمیت زیادی دارد. هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه اثربخشی ایماگوتراپی و زوج درمانی شناختی و رفتاری بر دلزدگی زناشویی، تحمل ناکامی و احساس مثبت نسبت به همسر در زوجین بود. روش کار به منظور انجام تحقیق نیمه تجربی حاضر که با طرح پیش آزمون و پس آزمون انجام شد از بین زوجین دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به دادگاه خانواده، شوراهای حل اختلاف و مراکز مشاوره در شهر مشهد در سال 1399 تعداد 30 زوج به صورت داوطلب به عنوان نمونه آماری در تحقیق شرکت کرده و به صورت تصادفی به سه گروه ایماگوتراپی، زوج درمانی شناختی-رفتاری و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی ها ابتدا پرسشنامه های دلزدگی زناشویی پاینز، تحمل ناکامی هرینگتون و احساس مثبت نسبت به همسر کلینیک زوج درمانی دانشگاه ایالتی نیویورک را در پس آزمون کردند. سپس آزمودنی های گروه های تجربی 10 جلسه و هر جلسه 90 دقیقه مداخله مربوط به خود را دریافت کردند. در نهایت مجددا تمام آزمودنی ها پرسشناه ها را تکیل کردند. یافته ها: نتایج نشان داد زوج درمانی شناختی-رفتاری باعث کاهش معنادار دلزدگی زناشویی، افزایش معنادار تحمل ناکامی و افزایش معنادار احساس مثبت نسبت به همسر شد. ایماگوتراپی باعث کاهش معنادار دلزدگی زناشویی، افزایش معنادار تحمل ناکامی و افزایش معنادار احساس مثبت نسبت به همسر شد. همچنین مشخص شد ایماگوتراپی در مقایسه با زوج درمانی شناختی-رفتاری تاثیر بیشتری دارد. نتیجه گیری در نهایت پیشنهاد می شود که درمانگران و روانشناسان بالینی از هر دو روش و مخصوصا ایماگوتراپی جهت بهبود روابط زناشویی استفاده کنند.